ΤΙΜΩΡΙΑ

                      

                                   ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ

Πολλές φορές εμείς οι μεγάλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα αντιδραστικό παιδί, ένα παιδί  που δεν ακούει, που κλαίει, ή κάνει πράγματα που μας θυμώνουν και μας φτάνουν στα όρια μας.

Μπορεί να έχουμε εφαρμόσει και διάφορα είδη τιμωρίας, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Και είναι φυσικό, γιατί η τιμωρία δεν είναι αποτελεσματική και μάλιστα επιδεινώνει την αρνητική συμπεριφορά του παιδιού.
Στο σχολείο δεν εφαρμόζουμε τιμωρίες και προσπαθούμε με συζήτηση, κανόνες και όρια στα οποία είμαστε σταθεροί και συνεπείς, να βοηθήσουμε το παιδί να αποχτήσει την επιθυμητή συμπεριφορά. Εφαρμόζουμε συνέπειες αντί για τιμωρίες. Δηλαδή….
Από την αρχή της χρονιάς βάζουμε τους κανόνες στο χώρο του σχολείου μαζί με τα παιδιά, μιλάμε για τις συνέπειες αν δεν εφαρμόζονται και έτσι τα παιδιά ξέρουν από την πρώτη μέρα τι θα αντιμετωπίσουν. Ξέρουν δηλαδή από πριν την συνέπεια της πράξης τους.

Για παράδειγμα, αν δεν παίζουν σωστά ένα παιδαγωγικό παιχνίδι δε θα μπορούν να το ξαναπαίξουν  στην διάρκεια της ημέρας, αν δε μαζέψουν τα τουβλάκια που έπαιζαν δε μπορούν να παίξουν με κάτι άλλο, αν χτυπήσουν ένα άλλο παιδί  τότε το συζητάμε για να καταλάβει πως ένιωσε, πρέπει να ζητήσει συγγνώμη και  οι φίλοι του δε θα το φωνάξουν πρώτο στο τρενάκι για το διάλλειμα. Αν καταστρέψει κάτι στο χώρο του σχολείου θα πρέπει να το αντικαταστήσει, αν μιλάει και ενοχλεί την ώρα του μαθήματος, δε θα μιλήσει πρώτο όταν σηκώσει το χέρι του και θα το ακούσουμε όταν ηρεμήσει και θα σεβαστεί τα άλλα παιδιά και την κυρία.

Η «τιμωρία» μιας  αρνητικής συμπεριφοράς, πρέπει να έχει άμεση και λογική σχέση με τη συμπεριφορά αυτή αλλιώς το παιδί θα το πάρει σαν  εκδίκηση και θα νιώσει σύγχυση. Δε βάζω τιμωρία γιατί θύμωσα, φωνάζω και εξαπολύω απειλές, αλλά έχω πει από πριν τι συνέπειες θα έχει η αρνητική συμπεριφορά και το παιδί καταλαβαίνει γιατί τις εφαρμόζουμε.

Κυρίως οι σωματικές τιμωρίες δεν έχουν καμιά αποτελεσματικότητα και τα παιδιά επαναλαμβάνουν την ίδια πράξη για την οποία τιμωρήθηκαν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Και μη ξεχνάμε βέβαια τις συνέπειες μιας τέτοιας τιμωρίας, όπως είναι η θλίψη, η κατωτερότητα, ο φόβος, η καθυστέρηση της πνευματικής ανάπτυξης και φυσικά η χρήση βίας  από το ίδιο το παιδί.
Η συνέχεια της εφαρμογής της ‘συνέπειας’ και στο σπίτι είναι πολύ σημαντική, γι αυτό πάντα μιλάμε με τους γονείς και συνήθως τα αποτελέσματα είναι θεαματικά.
                  Τι μπορούμε να κάνουμε στο σπίτι;

• Βάζουμε κανόνες και όρια, έχουμε κοινή γραμμή και οι δύο γονείς και τα εφαρμόζουμε χωρίς  υποχωρήσεις.

      Στην περίπτωση που το παιδί δε συμμορφώνεται με αυτά, το αφήνουμε να υποστεί τις συνέπειες των πράξεων του τις οποίες  έχουμε συζητήσει και τις ξέρει από πριν.  ….
Αν για παράδειγμα δε μαζέψει τα παιχνίδια του, θα πρέπει να ξέρει ότι θα φυλαχτούν και δε θα μπορεί αύριο να παίξει μαζί τους.
 Αν δε σταματήσει να φωνάζει, δε θα πάει στον παιδότοπο και θα χάσει το πάρτι.
Αν δε φάει το φαγητό του, θα ξέρει ότι δε μπορεί να φάει σοκολάτα.
Αν δε πάει για ύπνο την ώρα που του λέμε αλλά βλέπει τηλεόραση, θα ξέρει ότι την άλλη μέρα δε θα δει καθόλου τηλεόραση.

    Φροντίζουμε βέβαια να κάνουμε πράξη αυτές τις συνέπειες και να μην υποχωρούμε γιατί το χάσαμε το παιχνίδι

• Δε χάνουμε την ψυχραιμία μας. (Πόσο εύκολο είναι αυτό;)

    Τα παιδιά το μόνο που κάνουν είναι να μας προκαλούν, να δοκιμάζουν τα όρια μας και να μας κάνουν να χάνουμε την ψυχραιμία μας για να ασχολούμαστε περισσότερο χρόνο μαζί τους.
Αν αντιδράσουμε ψύχραιμα, το παιδί καταλαβαίνει ότι δε μπορεί να μας κάνει ότι θέλει και βαθιά μέσα του νιώθει υπερήφανο που έχει ένα δυνατό γονιό.
Γι’ αυτό …. βαθιές ανάσες και ψυχραιμία!!!!!

• Σε καμία περίπτωση δε χρησιμοποιούμε βία. Ούτε ένα αθώο χτυπηματάκι  στον ποπό ή στο μάγουλο. Αφήνουν σημάδια στην ψυχή και χρησιμοποιούν μετά αυτό τον τρόπο επικοινωνίας  και τα ίδια.

•  Δε του φωνάζουμε δυνατά και συνέχεια. Οι φωνές ντροπιάζουν τα παιδιά και τα ταπεινώνουν.

• Δε του λέμε ποτέ «είσαι κακό παιδί», αλλά « αυτό που έκανες ήταν πολύ κακό».

    Το παιδί πρέπει να ξέρει ότι, ότι και να συμβεί το αγαπάμε    και το αποδεχόμαστε, απλά δεν αποδεχόμαστε και δε μας αρέσει η συγκεκριμένη συμπεριφορά.

• Σκεφτόμαστε γιατί το παιδί  φέρεται προκλητικά.

      Μήπως δεν ασχολούμαστε μαζί του όσο θα έπρεπε;
Μήπως του λείπουμε; Μήπως ζηλεύει το μικρό του αδερφάκι;

• Επαινούμε και επικεντρωνόμαστε στη θετική συμπεριφορά. «Μπράβο που μάζεψες τα παιχνίδια σου, τώρα μπορείς να δεις το αγαπημένο σου παιδικό.»

•  Αν συνεχίζεται η ανεπιθύμητη συμπεριφορά, μπορείτε να βάλετε ένα χαρτάκι στο ψυγείο και να σημειώνεται ή να βάζετε αυτοκόλλητα κάθε φορά που το παιδί θα ακούει και θα κάνει  όμορφα πράγματα. Θα έχετε αποφασίσει από πριν στα πόσα αυτοκόλλητα και τι ακριβώς θα είναι η επιβράβευσή του .

        Χρειάζεται υπομονή, επιμονή και ψυχραιμία.
Όσο δύσκολα  κι αν ακούγονται όλα αυτά, είναι ο μόνος δρόμος για σωστούς κανόνες συμπεριφοράς και όρια στα παιδιά.

                                                                                           ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: ΣΟΦΙΑ ΣΗΦΑΚΗ