Η 28η Οκτωβρίου
είναι εθνική γιορτή, εθνική υπερηφάνια, ημέρα μνήμης
και τιμής σε ήρωες.
Τα μικρά παιδιά πως αντιλαμβάνονται την ημέρα αυτή;
Ο χρόνος γι’ αυτά είναι μια αφηρημένη έννοια και είναι δύσκολο να τον αντιληφθούν.
Η ημερομηνία 28 Οκτωβρίου 1940 δε σημαίνει κάτι γι αυτά.
Δε μπορούν να την εντοπίσουν χρονικά.
Χαρακτηριστική ερώτηση των παιδιών: «εσύ κυρία ζούσες τότε;»
Καταλαβαίνουν όμως ότι η Ελλάδα γιορτάζει, δεν έχουμε σχολείο και γίνεται παρέλαση.
Τους αρέσει πολύ να ακούνε την ιστορία, να βλέπουν εικόνες, να ακούνε τραγούδια της εποχής και κυρίως το «βάζει ο Ντούτσε τη στολή του..’» το οποίο τραγουδούν όλο το χρόνο.
Αντιλαμβάνονται την έννοια του ήρωα και πόσο σημαντικό είναι να τιμούμε αυτούς τους ανθρώπους που πέθαναν για να είμαστε εμείς ελεύθεροι.
Εκεί όμως που εντυπωσιάζουν οι απόψεις τους είναι όταν μιλάμε για τον πόλεμο και την Eιρήνη.
Ο πόλεμος για τα παιδιά είναι άσχημος γίγαντας ο οποίος καταστρέφει και σκοτώνει.
Ο πόλεμος δεν έχει χρώματα , έχει μόνο μαύρο και γκρι. Δεν έχει Άνοιξη, χαμόγελο, λουλούδια, πεταλούδες , καρδούλες, σχολείο, δέντρα, χαρά.
Η Ειρήνη για τα παιδιά είναι μια πανέμορφη, χαμογελαστή κοπέλα .
Στον κόσμο της έχει πολλά χρώματα , ουράνια τόξα, Άνοιξη, καρδούλες, ζωάκια, χαμόγελα, αγάπη και αγκαλιές.
Τα παιδιά στέλνουν το μήνυμα «ΟΧΙ στον πόλεμο», «ΝΑΙ στην Ειρήνη».
Τόσο μικρά παιδιά και μιλάνε για το αυτονόητο. Για τη ζωή, τη χαρά, την αγάπη, το γέλιο, την Ειρήνη.
Εμείς οι μεγάλοι πως καταφέραμε και χάσαμε στην πορεία αυτό το αυτονόητο;
Πως καταφέραμε και ο πόλεμος είναι ακόμα εδώ;
Πως ένας άνθρωπος από ένα αγνό και αθώο παιδί, εξελίχτηκε σε ένα ‘άσχημο γίγαντα’ υπέρμαχο του πολέμου, της βίας, του πόνου και του θανάτου;
Όλα τα παιδιά του γης στέλνουν το μήνυμα της Ειρήνης.
Μακάρι να τα άκουγαν οι ισχυροί, ανόητοι άνθρωποι αυτού του κόσμου.
Τα μικρά παιδιά πως αντιλαμβάνονται την ημέρα αυτή;
Ο χρόνος γι’ αυτά είναι μια αφηρημένη έννοια και είναι δύσκολο να τον αντιληφθούν.
Η ημερομηνία 28 Οκτωβρίου 1940 δε σημαίνει κάτι γι αυτά.
Δε μπορούν να την εντοπίσουν χρονικά.
Χαρακτηριστική ερώτηση των παιδιών: «εσύ κυρία ζούσες τότε;»
Καταλαβαίνουν όμως ότι η Ελλάδα γιορτάζει, δεν έχουμε σχολείο και γίνεται παρέλαση.
Τους αρέσει πολύ να ακούνε την ιστορία, να βλέπουν εικόνες, να ακούνε τραγούδια της εποχής και κυρίως το «βάζει ο Ντούτσε τη στολή του..’» το οποίο τραγουδούν όλο το χρόνο.
Αντιλαμβάνονται την έννοια του ήρωα και πόσο σημαντικό είναι να τιμούμε αυτούς τους ανθρώπους που πέθαναν για να είμαστε εμείς ελεύθεροι.
Εκεί όμως που εντυπωσιάζουν οι απόψεις τους είναι όταν μιλάμε για τον πόλεμο και την Eιρήνη.
Ο πόλεμος για τα παιδιά είναι άσχημος γίγαντας ο οποίος καταστρέφει και σκοτώνει.
Ο πόλεμος δεν έχει χρώματα , έχει μόνο μαύρο και γκρι. Δεν έχει Άνοιξη, χαμόγελο, λουλούδια, πεταλούδες , καρδούλες, σχολείο, δέντρα, χαρά.
Η Ειρήνη για τα παιδιά είναι μια πανέμορφη, χαμογελαστή κοπέλα .
Στον κόσμο της έχει πολλά χρώματα , ουράνια τόξα, Άνοιξη, καρδούλες, ζωάκια, χαμόγελα, αγάπη και αγκαλιές.
Τα παιδιά στέλνουν το μήνυμα «ΟΧΙ στον πόλεμο», «ΝΑΙ στην Ειρήνη».
Τόσο μικρά παιδιά και μιλάνε για το αυτονόητο. Για τη ζωή, τη χαρά, την αγάπη, το γέλιο, την Ειρήνη.
Εμείς οι μεγάλοι πως καταφέραμε και χάσαμε στην πορεία αυτό το αυτονόητο;
Πως καταφέραμε και ο πόλεμος είναι ακόμα εδώ;
Πως ένας άνθρωπος από ένα αγνό και αθώο παιδί, εξελίχτηκε σε ένα ‘άσχημο γίγαντα’ υπέρμαχο του πολέμου, της βίας, του πόνου και του θανάτου;
Όλα τα παιδιά του γης στέλνουν το μήνυμα της Ειρήνης.
Μακάρι να τα άκουγαν οι ισχυροί, ανόητοι άνθρωποι αυτού του κόσμου.
ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: ΣΟΦΙΑ ΣΗΦΑΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου