ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΟΡΙΑ

Ένα παιδί για να μεγαλώσει σωστά χρειάζεται αγάπη και όρια.
Μελέτες έχουν δείξει ότι τα παιδιά που έχουν ξεκάθαρα και σταθερά όρια και κανόνες από τους γονείς τους, μεγαλώνουν με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, αυτονομία, ομαλή ενσωμάτωση στις ομάδες  συνομηλίκων, υγιή ανάπτυξη της προσωπικότητας τους  και κατ’ επέκταση ομαλότερη λειτουργία του οικογενειακού συστήματος.
Τα όρια είναι το σπουδαιότερο δώρο προς το παιδί, είναι ένδειξη αγάπης και φροντίδας από τους γονείς.
Οπότε αν οι γονείς θέλουμε ένα ευτυχισμένο μέλλον για τα παιδιά μας, οφείλουμε να τους θέτουμε κανόνες και όρια από πολύ μικρή ηλικία.
Σε αντίθετη περίπτωση το παιδί θα νιώθει σκλαβωμένο σε μια ασαφή και περίπλοκη δομή, δε θα μπορεί να αναπτύξει υπευθυνότητα, αυτοπεποίθηση, αυτοέλεγχο, αυτοσεβασμό, σεβασμό προς τους άλλους , αυτοπειθαρχία.

Μέχρι την ηλικία των πέντε ετών μπαίνουν οι κανόνες για όλη την υπόλοιπη ζωή του παιδιού. Σ’ αυτή την ηλικία γνωρίζει καλά ποια είναι τα πρέπει και ποιες οι επιπτώσεις των πράξεών του. Μπορεί  να διακρίνει το σωστό από το λάθος. Σε αυτή την ηλικία εδραιώνονται ο σεβασμός, ο αυτοέλεγχος  και η συνέπεια. Το να έχεις όρια σημαίνει πάνω απ' όλα να σέβεσαι τα όρια του άλλου. Και ένα παιδί που έχει μάθει να τηρεί τα όρια δεν θα επιτρέψει εύκολα να καταπατήσουν τα δικά του.
Οι περισσότεροι γονείς συμφωνούν ότι τα όρια είναι σημαντικά, όμως δυσκολεύονται να τα εφαρμόσουν στα παιδιά. Είτε γιατί λείπουν πολλές ώρες από το σπίτι λόγω δουλειάς οπότε τους κάνουν όλα τα χατίρια, είτε γιατί δεν μπορούν να τα ακούνε να κλαίνε και να γκρινιάζουν, είτε γιατί φοβούνται ότι θα χάσουν την αγάπη τους.
Έτσι τα περισσότερα παιδάκια έρχονται στο νηπιαγωγείο μην έχοντας σαφή όρια και κανόνες από το σπίτι τους, με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται στην αρχή να ακολουθήσουν το οργανωμένο και σταθερό πρόγραμμα του σχολείου με τους αυστηρούς κανόνες οι οποίοι πρέπει να εφαρμόζονται.
Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο δύσκολα όσο φαίνονται.
Απλά χρειάζεται υπομονή και επιμονή.

·         Τα όρια και τους κανόνες στο σπίτι, τα βάζουν οι ενήλικες και όχι τα παιδιά.

·         Έχω κοινή στάση με τον σύζυγο.

·         Οι κανόνες να είναι σε λογικά πλαίσια και με τέτοιο τρόπο ώστε να καταλαβαίνει το παιδί γιατί τους βάζω (π.χ. δεν πιάνω ποτέ μαχαίρι γιατί μπορεί να τραυματιστώ, δεν πετάω τουβλάκια στον αδερφό μου γιατί μπορεί να τον χτυπήσω, δεν τρώω πατατάκια κάθε μέρα γιατί θα αρρωστήσει το σώμα μου, κοιμάμαι νωρίς γιατί έτσι θα μεγαλώσω σωστά και αύριο έχω σχολείο…).

·         Βάζω ένα κανόνα (π.χ. να κοιμάται το παιδί στις 8, να μαζεύει πάντα τα παιχνίδια του, να παίρνει μόνο ένα πράγμα όταν πάμε σούπερ μάρκετ… ), είμαι σταθερή, συνεπής και δεν δέχομαι υποχωρήσεις.

·         Μιλάω στο παιδί με ήρεμη φωνή, στέκομαι στο ύψος του, το κοιτάω στα μάτια και του δίνω να καταλάβει ότι πρέπει να κάνει αυτό που έχω πει.

·         Επαινώ και επιβραβεύω τη θετική και επιθυμητή  συμπεριφορά του παιδιού και όχι την αρνητική (μπράβο που παίζεις ωραία με την αδερφή σου, χαίρομαι που κάθεσαι ήρεμος στο καρότσι του σούπερ μάρκετ και με βοηθάς, μπράβο που έφαγες όλα σου τα λαχανικά…)

·         Προειδοποιώ ώστε να ξέρει το παιδί τη συνέπεια της μη εφαρμογής των κανόνων που έχω θέσει ( αν δεν μαζέψεις τα παιχνίδια σου, λυπάμαι αλλά δεν θα πάμε στην παιδική χαρά, αν χτυπάς τον αδερφό σου με τα αυτοκινητάκια, θα μαζευτούν και θα πάνε στο πατάρι και δεν θα μπορείς να τα παίξεις….)

·         Εννοείται όχι σωματική τιμωρία και όχι τιμωρία γιατί έχω νεύρα, ουρλιάζω και στέλνω το παιδί στο δωμάτιο του μόνο του χωρίς να έχει καταλάβει για ποιο λόγο.

Αξίζει να προσπαθήσουμε  όλοι.

Είναι η μόνη λύση για να κάνουμε τα παιδιά να μας εμπιστεύονται, να νιώθουν ασφάλεια κοντά μας, να γίνουν ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι άνθρωποι.

                                                                         ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: ΣΟΦΙΑ ΣΗΦΑΚΗ