Η
Επέτειος του Πολυτεχνείου είναι ένα γεγονός που δίνει αφορμή να μιλήσουμε για τη Δημοκρατία
και τη Δικτατορία στα μικρά παιδιά.
Είναι ένα γεγονός που συγκινεί και δημιουργεί προβληματισμό.
Τα παιδιά εντυπωσιάζονται με το θάρρος των φοιτητών και την ανάγκη τους να διώξουν τον κακό αρχηγό.
Θυμώνουν με το Παπαδόπουλο που έγινε με το ζόρι αρχηγός της Ελλάδας, τον μαλώνουν και δε τον θέλουν φίλο τους. Μαθαίνουν γρήγορα το όνομα του και φωνάζουν με πάθος «κάτω ο Παπαδόπουλος» όπως ακούνε στα ηχητικά ντοκουμέντα της εποχής. Στα παιδιά δεν αρέσουν οι κακοί αρχηγοί. Όπως δεν τους αρέσουν και οι κακοί άνθρωποι, οι κακοί φίλοι, αυτοί που χτυπάνε, βρίζουν και αρπάζουν χωρίς να ζητήσουν ευγενικά κάτι.
Φαντάζονται τη Δικτατορία μια κακιά, άσχημη και θυμωμένη κοπέλα, η οποία φωνάζει, δίνει εντολές, χτυπάει και δεν σέβεται τον άλλο.
Τη Δημοκρατία την φαντάζονται μια όμορφη, χαμογελαστή κοπέλα που είναι ευγενική και μιλάει όμορφα.
Μαθαίνουν πολύ γρήγορα το σύνθημα των φοιτητών «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» και το φωνάζουν για πολύ καιρό.
Τους αρέσουν τα τραγούδια εκείνης της περιόδου, μαθαίνουν τον Νίκο Ξυλούρη και τα υπέροχα τραγούδια που τραγούδησε.
Διαβάζουμε τη «Ντενεκεδούπολη» της Ευγενίας Φακίνου, ένα βιβλίο που δίνει με πολύ ωραίο τρόπο στα μικρά παιδιά να καταλάβουν τι είναι η Δικτατορία.
Μιλάνε στο Λαδένιο με θυμό και σοβαρότητα και του λένε να αφήσει ήσυχα τα άλλα ντενεκεδάκια και να φύγει από τη χώρα τους. Φτιάχνουν τους ήρωες με άδεια σιδερένια κουτιά και τα παίζουν κουκλοθέατρο.
Κάνουμε εκλογές και τα παιδιά μπαίνουν στη διαδικασία να ψηφίσουν, όπως γίνεται στη Δημοκρατία, το παιδάκι εκείνο που θεωρούν ότι θα είναι καλός αρχηγός για την τάξη.
Αποφασίζουν ότι αν δεν είναι καλός αρχηγός αυτός που θα εκλεγεί, θα φύγει και θα ψηφίσουν κάποιον άλλο.
Είναι ένα γεγονός που συγκινεί και δημιουργεί προβληματισμό.
Τα παιδιά εντυπωσιάζονται με το θάρρος των φοιτητών και την ανάγκη τους να διώξουν τον κακό αρχηγό.
Θυμώνουν με το Παπαδόπουλο που έγινε με το ζόρι αρχηγός της Ελλάδας, τον μαλώνουν και δε τον θέλουν φίλο τους. Μαθαίνουν γρήγορα το όνομα του και φωνάζουν με πάθος «κάτω ο Παπαδόπουλος» όπως ακούνε στα ηχητικά ντοκουμέντα της εποχής. Στα παιδιά δεν αρέσουν οι κακοί αρχηγοί. Όπως δεν τους αρέσουν και οι κακοί άνθρωποι, οι κακοί φίλοι, αυτοί που χτυπάνε, βρίζουν και αρπάζουν χωρίς να ζητήσουν ευγενικά κάτι.
Φαντάζονται τη Δικτατορία μια κακιά, άσχημη και θυμωμένη κοπέλα, η οποία φωνάζει, δίνει εντολές, χτυπάει και δεν σέβεται τον άλλο.
Τη Δημοκρατία την φαντάζονται μια όμορφη, χαμογελαστή κοπέλα που είναι ευγενική και μιλάει όμορφα.
Μαθαίνουν πολύ γρήγορα το σύνθημα των φοιτητών «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» και το φωνάζουν για πολύ καιρό.
Τους αρέσουν τα τραγούδια εκείνης της περιόδου, μαθαίνουν τον Νίκο Ξυλούρη και τα υπέροχα τραγούδια που τραγούδησε.
Διαβάζουμε τη «Ντενεκεδούπολη» της Ευγενίας Φακίνου, ένα βιβλίο που δίνει με πολύ ωραίο τρόπο στα μικρά παιδιά να καταλάβουν τι είναι η Δικτατορία.
Μιλάνε στο Λαδένιο με θυμό και σοβαρότητα και του λένε να αφήσει ήσυχα τα άλλα ντενεκεδάκια και να φύγει από τη χώρα τους. Φτιάχνουν τους ήρωες με άδεια σιδερένια κουτιά και τα παίζουν κουκλοθέατρο.
Κάνουμε εκλογές και τα παιδιά μπαίνουν στη διαδικασία να ψηφίσουν, όπως γίνεται στη Δημοκρατία, το παιδάκι εκείνο που θεωρούν ότι θα είναι καλός αρχηγός για την τάξη.
Αποφασίζουν ότι αν δεν είναι καλός αρχηγός αυτός που θα εκλεγεί, θα φύγει και θα ψηφίσουν κάποιον άλλο.
- Διαδικασίες που μακάρι να θυμούνται και όταν μεγαλώσουν.
- Να μην ξεχάσουν να διεκδικούν τον καλό αρχηγό για τον τόπο τους.
- Να μην ξεχάσουν να διεκδικούν την αληθινή Δημοκρατία.
Ας γίνει η αρχή για ένα καλύτερο μέλλον.
ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: ΣΟΦΙΑ ΣΗΦΑΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου